zima

No piątek był ciężki 

Ale dałam radę

I co najważniejsze przetrwałam

Syn się buntował i stawiał okoniem

Wreszcie poszedł się upić

Wrócił o 3 nad ranem 

A o 5.30 poprosił by go zawieść do pracy

Bo on jeszcze chyba pijany

Dzień w pracy przetrwał przeżył

I korona mu nie spadła 

Czasem mi trudno go zrozumieć i ten jego bunt

Przyznał się wczoraj że w piątek wieczorem dzwonił do swojej kierowniczki

I usłyszał że jest potrzebny na innej zmianie bo nie ma nikogo innego

Obiecał jej że przyjdzie za co mu podziękowała 

A w sobotę mu nawet kierowniczka z innej zmiany podziękowała

Co prawda na kaca najlepsza praca 

Więc łatwo nie było ale  dał radę

Więc można jak widać 

A sytuacja z brakiem kartki o info też się wyjaśniła bo cały zakład pracował obie zmiany

A kartkę wieszają tylko wtedy gdy któraś ze zmian musi przyjść

I w tym tyg też już wie że pracuje w sobote 

I jakoś łagodnie to przyjmuje bez większego buntu 

A tak na marginesie na Mazurach zima 

I moje pierwsze jazdy po śniegu

W mieście jako tako ale dziś byłam na wsi 

To był hardkor na drodze szklanka

Nawet trawiastej dupę w aucie zaciągnęło

Ale nie spanikowałam i wyszłam z tego bez szwanku

Ale serce w gardle było jak widziałam przed sobą płoty

Już wiem że trzeba na wsiach jeździć wolniutko

kolejny dzień

Noc nie dała ukojenia

Są momenty że czuje jak łza się rodzi w kąciku oka

Ale zajmuje ręce zajmuje głowę czym innym

Mimo że chłodno poszłam na działkę

Trochę po grabiłam trochę posiedziałam

Zaobserwowałam że sikorka przylatuje na patio

Trzeba coś znieść cos ptaszkom

Mimo że jesień działka uśpiona to nadal  daje mi ukojenie

Zdjęcia z działki z dziś

nie stabilna emocjonalnie

Emocje nie opadły łzy dalej płyną

W środku coś krzyczy 

A ja jako matka zawsze stanę po stronie dziecka

Jestem matką kwoka jestem tego świadoma

Ale jako matka zawsze będę po stronie syna 

Będzie mógł mi się zawsze wyżalić 

Powiedzieć wszystko

I jako matka  muszę czasem znosić jego fochy 

To i tak kocham go ponad wszystko

I żadne słowa żadne mówienie bo matki wychowują później takich mami synków (słowa kobiety co nie ma dzieci)

Nie zmniejszy mojej miłości do niego 

Może nie wszystko umiałam go nauczyć 

Ale przecież nie każdy musi być wylewny i zaprzyjaźniać się z każdym

Mój syn jest nie ufny mało mówny długo mu zajmuje zaufanie innym.

Nie zajmuje się plotkami i donoszeniem

I gdy przychodzi na popołudnie do pracy i słyszy że następnego dnia ma przejść na rano do obcych ludzi

 Bo tak zwalniali że teraz jeden zachorował i na zmianie nie ma człowieka i 3 stanowiska stoja 

Nie wyspał się bo o 22 skończył a musiał na 6 być z powrotem to się złościł choć nic nie mówi 

I ja go rozumiem a kierownictwo oczekuje że będzie szczęśliwy i zadowolony

Że już w pierwszy dzień będzie z ludźmi rozmawiał wieszak się na szyji i czuł się jak u siebie

Postawili na stanowisko gdzie ostatni raz na swojej zmianie był w lipcu

Pozmieniały się wytyczne nazwy mebli 

Więc i dłużej mu schodzi lagowanie

Ale robi swoje i nie kłóci się nie awanturuje

Przychodzi do domu żali się że czuje się obco na tej zmianie. 

Wspieram go że się przyzwyczai żeby dał sobie czas 

Że jak tamten wróci z L4 może wrócić do swoich

Nie jestem pewna czy syn długo tam zostanie

Jeśli potrwa to dłużej nie zdziwię się jak się zwolni 

I dziś z ręką na sercu mogę powiedzieć że nie będę się złościła

Mimo że u nas w mieście ciężko z pracą.

I gdy dziś od syna kierowniczki usłyszałam tekst

"To on ma się dowiadywać czy w sobotę odrabiają dzień który zakład dał kiedyś wolny. Że kierownictwo wspomniało w październiku że w listopadzie zacznie się odrabianie (ale bez żadnej daty) to teraz oni mają się dowiadywać bo nikt nie będą nikogo informować osobiście (ale zebrania też brak by poinformować) ani wieszać kartki informacyjnej(choć kiedyś zawsze była karta z info że sobota pracująca)

Więc wybaczcie może ja nie znam się ale czy to nie obowiązek kierownictwa by poinformować o tym załogę 

To co teraz czasy że kierowników trzeba całować po rękach i o wszystko dopytywać co góra ustaliła

Dobijcie mnie bo ja się już zgubiłam w tym wszystkim i chyba nie rozumiem czasów i życia 

Kłamałam...a może oszukiwałam...

Nie pogodziłam się z diagnozą

Nie umiem zrozumieć

Pytam czemu ja...

I nie mam odpowiedzi...

Mam żal gdzieś w środku bunt

Bo ja nie chcę być taka byle jaka

W tej złości niszczę siebie

Niewiele śpię ciągle coś gdzieś dla kogoś

Zapominam o sobie...

Nieee ja nie chcę o sobie pamiętać

Bo nie warto nad czymś takim jak ja

Widzę jak się staczamy 

Rozpadam sie

Tylko patrzeć jak upadne na oba kolana i będę krzyczeć na całe  gardło

A może nie warto i tak nikt nie usłyszy....

nie daje się

Ja nie umiem inaczej popłakałam dwa dni i starczy

Są jeszcze monety że ciężej mi ale idę dalej

Przed wczoraj przyszła pergola na działkę

Trawiasta z pomocą syna złożyła ją i ustawiła gdzie trzeba

Wywiercić trzeba było otworki by umocować w kotwach metalowych

Ale i z tym sobie poradziłam zaskakująco dobrze

Wczoraj pomalowałam impregnatem  i róże umocowałam by się pięła 

Dziś poszłam na działkę i dumna jestem z siebie prezentuje się dobrze

Jutro wezmę synowi  auto pójdę zmienić opony na zimowe bo pogoda się pogarsza 

Więc na jutro plan jest 

A i jeszcze jeden mam plan uzbierać sobie na taki bujak na działkę 

choroba postępuje

Miesiąc temu robiłam rezonans głowy

Bo covid-19 trochę opóźnił moje badania kontrolne

Wczoraj byłam z wynikiem u lekarza

Po wyjściu a to tu a to tam 

Ciągle coś gdzieś i minął mi dzień

Ale wieczorem gdy wróciłam i wysypałam leki z reklamówki co dostałam 

To tak poprostu się rozpłakałam

Bo ja głupio wierzyłam i miałam nadzieję że choroba się zatrzyma

Jednak niestety są kolejne zmiany w mózgu a te co były się powiększyły

Niby wiedziałam że na  Alzheimera nie ma lekarstwa

I że tylko można spowolnić postępowanie choroby

Leki które mam działają spowalniają zmiany i napewno było by ich więcej gdyby nie leki jak mówi lekarka

Ale do mnie wieczorem dotarło że lepiej już nie będzie i to mnie przeraża 

Mam gdzieś w sobie taki żal do samej siebie że jestem taka byle jaka

Nie udałam się Bogu oj nie udałam

Podzieliłam leki na dwa tyg i zaczynamy dalsze leczenie a może raczej spowalnianie choroby 

Popłaczę dzień może dwa

Po złoszczą się na siebie

Potem poukładam sobie to wszystko 

I jakoś wrócę do normalności 

Bo innego wyjścia nie mam

 

Ale jeszcze dziś mi ciężko gdzieś tam w środku

Do tego przyszła migrena

To wogole bez życia jestem

Łzy same płyną trochę z bólu głowy trochę z żalu do siebie

Popłaczę sobie tak w poduszkę po cichu