wtorek

już dwa tygodnie tęsknoty

 i jakiegoś wewnętrznego rozdarcia

nie ma czasu poddać się dołowi i wielkiemu smutkowi

bo telefon jak durny ciągle dzwoni  cholernik

do tego syn się rozchorował

lekarza w poniedziałek zaliczony

mąż chory na poligonie do lekarza mieli go wieść

no myśli tysiące i bezradność bo nie mogę mu pomoc

wiem duży chłopak poradzi sobie ale smutno gdzieś tam w środku

jeszcze tydzień i przyjdzie ukojenie tęsknoty

mam nadzieje ze wtedy trochę psychicznie odpocznę

dziś dostałam kwiatka od syna i poranna kawę

telefon dziś tez uparciuch ciągle brzęczał ale pozytywnie

ach miłe to ze w ten jeden dzień  gdzieś  męska strona pamięta

pozwoliłam sobie dziś z kuzynka na kawkę i cicho

a co czasem można sobie pozwolić

jutro rocznica śmierci  ojca

hmmm szybko minęły te dwa lata

wiele się zmieniło przez ten czas

ale tak to już jest ze śmierć

zmienia życie tych żyjących już na zawsze