kolejny....

kolejny tydzień przede mną

w niedziele byłam na cmentarzu
syn zapalił znicze na grobach dziadków
a ja już nie mam sił udawać
każdego ranka wstaje
patrzę w lustro i wykrzywiam twarz
nakładam makijaż by ukryć nie przespana noc
i gdy już twarz wygląda w miarę
maluje jeszcze uśmiech 
potem ubieram się w pewność siebie
i ruszam w nowy dzień i trwam...i gram...
po pracy wracam do domu zdejmuje ubranie
przestaje udawać uśmiech się rozmazuje
i staje się słaba rozpadam się
na cmentarzu przy grobie ojca zawiał zimny wiatr
otuliłam się bardziej szalikiem
na policzku poczułam łzę 
wiem ze tata był by dumny z mojego syna
ze ma prace ze się odnajduje ze daje rade
ze z małego dzieciaka stał się już mężczyzną
nigdy nie okazywał wylewnie uczuć
ale dawał odczuć ze jest dumny ze mnie


musze jeszcze wytrwać dwa tygodnie
a potem będę mogą odpocząć
chłopaki się ogarnęli pomagają jak mogą
a ja mimo wszystko jestem cholernie dumna z syna
i mogą mówić ze jestem matka kwoka
ze jestem głupia ze się martwię się o dużego faceta
ale ja taka jestem to mój syn i zawsze nim będzie